Ho Chi Minh City

Ho Chi Minh City We hebben inmiddels al veel gelopen door de stad en allerlei eet- en drinkgelegenheden bezocht. Het heeft heel veel overeenkomsten met het straatbeeld van Indonesie. Op straat en op de stoep gebeurt alles. En het maakt niet uit of je volgens onze normen 'in de weg zit'. Het komt heel ontspannen over. Hier, net als in Indonesie, ook niemand die zich opwindt, ongeduldig is of geïrriteerd.Je kunt er staan, hurken, liggen, zitten, hangen, je haren wassen tussen de bloemen die je verkoopt, kinderen voeden, languit over een scooter midden op de stoep liggen slapen, je afwas doen, een schoenen werkplaats starten, eten koken, een nieuw kleurtje op je tafel spuiten, een vuurtje maken, sigaretten roken, kletsen, tv kijken naast je eetkraampje, je spieren losmaken, je kleuter laten slapen op de toonbank, lachen, gokspelletjes spelen op je hurken vlak naast de straat waar het verkeer langs scheurt, gezellig eten met je familie en vrienden op kleine plastic stoeltjes aan een laag tafeltje....

Ton heeft mangistan gekocht. Heerlijk!

Naar Vietnam en Cambodja april 2012

We zijn geland We gaan zoals gewend in alle andere landen een visum kopen. Het Visa loket wordt bemand door niet al te vriendelijke mannen in groene uniformen. Het doet een beetje communistisch aan. Alles gaat nogal rommelig. Elke reiziger die iets moet komen regelen aan het loket is wel verbaasd over een kleinigheidje. "Jawel ik heb zonet al betaald", "Het paspoort heb ik u zonet gegeven meneer"...en dan weer zoeken tussen de papieren op tafel. Een aantal mensen hebben geen pasfoto. Geen probleem, voor 5 euro maakt een meneer er wel eentje voor je met z'n digitale camera. Ga maar even tegen die muur staan. Hun Engels is zeer beperkt en ze zijn moeilijk te verstaan. Dat geeft problemen. Dan zijn wij aan de beurt. We missen een document. Het internet papier is toch niet genoeg. De beschreven versoepeling heeft nog geen ingang gevonden op dit vliegveld. We moeten wachten. "Big problem...." met zo'n lachje...ja ze zien de dollars al komen. Hij kan ons zo weer op het vliegtuig zetten zegt hij. " He will solve the problem, is difficult because it is Ho Chi Minh Day". Ik irriteer me behoorlijk omdat hij mijn Engels niet verstaat en hij alle macht in handen heeft. Een taxichauffeur hangt erbij en probeert te vertalen. Dan komt er nog een meneer, een Franse Congolees. Ook hij mist dat bepaalde 'invitatiedocument'. We zitten met z'n drieën te wachten en te wachten. Het is inmiddels heel leeg in de grote hal en stil. Iemand van een Travel Agency wordt gebeld en hij heeft de bevoegdheid ons een visum te verstrekken. Je begrijpt dat dat natuurlijk wat kost. 140 dollar!!! Ik moet me inhouden want ik wil die vervelende man zo een klap verkopen! Niet doen natuurlijk....heb ik ook nog nooit gedaan....maar ik heb er nu echt zin in. De Fransman is al vaker in Vietnam geweest. We hebben het gezellig met z'n drieën en houden de moed erin. Hij is toevallig een van de wetenschappers die zich bezighouden met het identificeren van een mysterieus dodelijk virus ergens in midden Vietnam. Ik heb het in Nederland kort voor vertrek nog op het journaal gehoord. Na uren stappen we samen in een taxi en gaan naar onze bestemming. Dat was een flinke valse start.

We vliegen eerst van Amsterdam naar Parijs met een klein nogal windgevoelig vliegtuig. Bij de landing lijkt het alsof iemand zijn eerste landing mag uitproberen. Dan gaan we met een 777 van Vietnam Airlines de lucht in en die is groot en stabiel. Zoals je ziet vliegen we de nacht in en er weer uit. Zonder hindernissen landen we op het vliegveld van Vietnam.