Seam Reap, Ankor Wat en 42 graden...dan is het pas heet!!!!

Geen wonder dat ik gisteren geen stap meer wilde verzetten bij de beroemdste tempel van Ankor Wat.
Het was dik over de 40 graden.....Ik ben nog nooit zo blij geweest met een beetje schaduw en de Tuk Tuk.
Ton is 2 ochtenden om 4 uur opgestaan en met Sam, onze Tuk Tuk chauffeur van Siem Reap, naar Ankor Wat gegaan. Bij de opkomende zon is de lichtval prachtig. Ton maakt de mooie foto's met zijn Nikon spiegelreflex camera. Ik ga er nog eens een reportage aan wijden. De foto's zijn prachtig.

Later op de dag gaan we nog eens en dan ben ik erbij natuurlijk.

Tussen de groene bossen en rijstvelden liggen de monumenten van Ankor Wat.  De opmerkelijkste archeologische meesterwerken van Zuidoost- Azië. Het eerste bouwwerk stamt uit de 9 de eeuw! Het gebied met tempels is meer dan 200 vierkante meter groot. In de 19de eeuw stuitten Europese ontdekkingsreizigers bij toeval op Ankor.

Toevallig was er een groot Monniken feest. Er liepen ongeveer 1100 monniken van alle leeftijden rond.  Een mooi gezicht! Er waren ook ondeugende jonge monniken. Eentje wilde stiekem een sigaret opsteken en giechelde toen hij zag dat ik keek. De sigaret ging vlug onder de kleding...... het blijven kinderen.
Hun oranje kleding steekt mooi af tegen de grijs bruine stenen.

Sam is een aardige chauffeur die eerst leerkracht was. Hij verdient nu meer zegt hij. 1 of 2 keer in de maand gaat hij naar zijn vrouw. Zij is ook een 'teacher'. Hun ouders zijn arme boeren die heel hard hebben gewerkt om hun kinderen een betere toekomst te geven. Dat is ze gelukt! Cambodja zet flink in op het toerisme heb ik gisteren gelezen in de Phnom Penh Post.
Een van de medewerksters hier is blij met haar baan in dit hotel. Zo kan ze haar kind en haar familie onderhouden. beter dan het zware werk in de textielindustrie. Bijna iedereen spreekt hier Engels. De meesten hebben het geleerd door te praten met toeristen en dat vinden ze leuk zegt deze medewerkster.


We zijn met de bus van Phnom Penh naar Siem Reap, de stad bij Ankor Wat, gereden. Een rit van 5 uur in een klein busje. Ook weer een hobbelige weg met tegenliggers, veel inhalen en getoeter.
Het hotel is weer heerlijk groen met veel grote planten en mooie bloemen. De mensen zijn heel vriendelijk en ik voel me af en toe een prinses. Ook mijn handtas willen ze dragen. Overal waar we komen en mensen ontmoeten is de grote vraag.....waar komt die meneer vandaan met die witte vrouw???  Meestal zien ze een Chinees in Ton en dat is goed geraden tenminste voor de helft. Gisteren was hij een Vietnamees en dat hebben we zo gelaten. verder willen ze weten uit welk land je komt. Erg leuk om eens te ervaren dat ze nog nooit van Nederland gehoord hebben. Dan probeer ik het met Amsterdam....ook dat klinkt hen vreemd in de oren.


Met Sam gaan we onderweg iets drinken. Hele families liggen in hangmatten en zitten op de matjes. Ze eten en drinken, rusten uit en houden een middagdutje. Iedere familie (toeristen) een eigen hutje net als wij. Je ziet meteen hoe heet ik het heb. De foto is gemaakt door Sam. Hier zijn hangmatten heel gewoon.

In de achtertuin van Hotel Frangipani gaan we zitten nadat we onze kamer verlaten hebben.
Zo dadelijk gaan we met het vliegtuig naar Hanoi in Vietnam.

Uitzicht vanaf de ontbijttafel in Siem Reap, Hotel Frangipini Resort & Spa.